Instrukcja dla autorów

Instrukcja dla autorów mono­grafii oraz prac zbiorowych

1. Autor przekazuje tekst w postaci elek­tron­icznej – plik Word. W przy­padku pliku zaw­ier­a­jącego czcionki innego alfa­betu, znaki fone­ty­czne itp. autor osadza czcionki w pliku oraz przesyła jed­nocześnie pdf tek­stu, wygen­erowany na kom­put­erze, na którym wszys­tkie znaki są widoczne. W przy­padku wykresów autor dostar­cza je w postaci edy­towal­nej, np. w Excelu.
2. Przesyła­jąc mono­grafię, autor podaje następu­jące infor­ma­cje:
   a. imię i nazwisko, numer ORCID;
   b. afil­i­ację: nazwę insty­tucji, miasto – w języku artykułu;
   c. e-mail do upub­licznienia;
   d. tytuł pracy w ory­gi­nale;
   e. tekst wraz z przyp­isami dol­nymi;
   f. bib­li­ografię;
   g. tytuł pracy w języku ang­iel­skim;
   h. streszcze­nie w języku ang­iel­skim i języku ory­gi­nału – do 1000 znaków w artykule;
   i. mate­riał ilus­tra­cyjny z pod­pisami i określe­niem źródła, ewen­tu­al­nie wykaz tych ilus­tracji z pełnymi danymi.
3. Przy­go­towu­jąc tekst, autor zobow­iązany jest kierować się „Stan­dar­d­ami edy­torskimi dla autorów pub­liku­ją­cych w Insty­tu­cie Pracy i Spraw Socjalnych”.

STANDARDY EDYTORSKIE DLA AUTORÓW PUBLIKUJĄCYCH
W INSTYTUCIE PRACY I SPRAW SOCJALNYCH

Stan­dardy oparte są na regułach APA opra­cow­anych przez Amer­i­can Psy­cho­log­i­cal Asso­ci­a­tion i doty­czą zarówno cytowa­nia, sporządza­nia bib­li­ografii oraz edy­cji tek­stów naukowych, jak też przed­staw­ia­nia wyników badań czy zagad­nień prawnych i ety­cznych.
Sto­su­jemy styl APA w wer­sji dos­tosowanej do reguł języka pol­skiego i pol­s­kich norm edytorskich.

Uwaga!
Redakcje cza­sop­ism, redak­torzy książek, kierown­icy pro­jek­tów mogą podać dodatkowe wyty­czne doty­czące przy­go­towa­nia tekstów.

Zasady przy­go­towa­nia tekstu

1. Przy­go­towanie tek­stu
   Tekst powinien być przy­go­towany w pro­gramie Microsoft Office Word, zgod­nie z następu­ją­cymi wyty­cznymi:
   • czcionka tek­stu głównego: Times New Roman, 12 pkt;
   • tekst należy pisać zwykłą czcionką – nie należy stosować wytłuszczeń ani pod­kreśleń, jedynie kursywę (poda­jąc tytuł książki, cza­sopisma, wprowadza­jąc kluc­zowe poję­cie, które jed­nak przy kole­jnym uży­ciu należy zapisać zwykłą czcionką, cytu­jąc słowa lub krótkie wyraże­nia, poda­jąc obco­języ­czne odpowied­niki pojęć, zapisu­jąc sym­bole statystyk i pod­skal);
   • mar­gin­esy: po 2,5 cm na górze, na dole oraz po lewej i prawej stronie kartki (domyślne ustaw­ienia pro­gramu Microsoft Office Word);
   • wyrów­nanie tek­stu do lewej strony – z wyjątkiem niek­tórych cytatów, tytułów i nagłówków, ele­men­tów tabeli i grafiki;
   • pod­wójna inter­linia tek­stu (doty­czy to również opisów tabel i rysunków oraz przyp­isów);
   • akapity wcięte (wielkość: jeden domyślny tab­u­la­tor);
   • pon­u­merowane strony (numer­acja umieszc­zona w prawym górnym rogu strony);
   • wyłąc­zona opcja dzie­le­nia wyrazów;
   • tabele i wykresy wraz z tytułami, umieszc­zone na osob­nych stronach na końcu tek­stu, w tekś­cie infor­ma­cja o miejscu wstawienia.
2. Ele­menty graficzne (np. zdję­cia, rysunki itp.) powinny być przy­go­towane w jak najlep­szej jakości i zapisane w jed­nym z następu­ją­cych for­matów *.jpg, lub *.pdf. Każdy ele­ment graficzny należy przesłać w osob­nym pliku.
3. Uzyskanie zgody właś­ci­cieli mate­ri­ałów wyko­rzys­tanych w pracy jest obow­iązkiem autora.

STRUKTURA TEKSTU

Hier­ar­chiza­cja śród­ty­tułów

W orga­ni­za­cji tek­stu można wyko­rzys­tać pięć rodza­jów śród­ty­tułów. Nie należy oznaczać śród­ty­tułów cyframi lub literami.

Śród­ty­tuł 1. stop­nia – WYŚRODKOWANY, POGRUBIONY, PISANY KAPITALIKAMI, PIERWSZE SŁOWO PISANE DUŻĄ LITERĄ

Śród­ty­tuł 2. stop­nia – Wyrów­nany do lewej, pogru­biony, pier­wsze słowo pisane dużą literą

Śród­ty­tuł 3. stop­nia – Wcięty (na 1 domyślną odległość tab­u­la­tora), pogru­biony, pier­wsze słowo pisane dużą literą, zakońc­zony kropką.

Śród­ty­tuł 4. stop­nia – Wcięty (na 1 domyślną odległość tab­u­la­tora), pogru­biony, pisany kursywą, pier­wsze słowo pisane dużą literą, zakońc­zony kropką.

Śród­ty­tuł 5. stop­nia – Wcięty (na 1 domyślną odległość tab­u­la­tora), pisany kursywą, pier­wsze słowo pisane dużą literą, zakońc­zony kropką.

ŚRÓDTYTUŁ PIERWSZEGO STOPNIA

Śród­ty­tuł drugiego stop­nia
Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Śród­ty­tuł trze­ciego stop­nia. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Śród­ty­tuł czwartego stop­nia. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Śród­ty­tuł piątego stop­nia. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Przyp­isy dolne
Należy do niezbęd­nego min­i­mum ograniczyć stosowanie przyp­isów dol­nych.
Ich funkcją powinno być uzu­pełnie­nie pod­sta­wowych infor­ma­cji zawartych w tekś­cie głównym (con­tent foot­notes) oraz infor­mowanie o prawach autors­kich (copy­right per­mis­sion foot­notes). Infor­ma­cje o prawach autors­kich mogą odnosić się do cytowanych bądź adap­towanych mate­ri­ałów (np. skal, pozy­cji kwes­t­ionar­ius­zowych, repro­dukowanych rysunków lub tabel).
Należy numerować wszys­tkie przyp­isy kole­jno, tak jak pojaw­iają się w tekś­cie, uży­wa­jąc do tego cyfr arab­s­kich. W tekś­cie cyfry te przyj­mują formę indek­sów górnych. Każdy przypis powinien być umieszc­zony na dole strony zaw­ier­a­jącej treść, do której się odnosi.

CYTOWANIA

Wys­tępują dwa rodzaje cytowa­nia innych prac. Pier­wszym z nich jest odwoły­wanie się do tek­stu bez dosłownego przy­tacza­nia (refer­ring), drugim – dosłowne przy­taczanie frag­mentu tek­stu (direct quo­ta­tions). Spis cytowanej lit­er­atury zna­j­duje się na końcu tek­stu w sekcji zaty­tułowanej Bib­li­ografia.

Odsyłacze do cytowanych prac
Każde cytowanie innej pracy jest w tekś­cie opa­tr­zone odpowied­nim odsyłaczem do cytowanej pracy (cit­ing ref­er­ences in text).

Odsyłacze do prac jed­nego autora
Należy podać nazwisko autora (bez imion, inic­jałów) i, po przecinku, rok pub­likacji. Jeśli przy­wołu­jemy strony, należy umieś­cić je po kole­jnym przecinku.

Kowal­ski (2012) tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (Kowal­ski, 2012).

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (Crouch, 2004). Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (Staniszkis, 2001, s. 228).

Jeśli przy­wołu­jemy w tym samym naw­iasie kilka różnych prac, należy je oddzielać śred­nikiem i uporząd­kować alfa­bety­cznie (według takiej samej kole­jności, jak w bibliografii).

Tekst tekst tekst (Cal­houn, 2007, s. 26–27; Gell­ner, 1991, s. 75–77; Hroch, 2003, s. 108). Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Odsyłacze do prac wielu autorów
Jeśli praca ma dwóch autorów, za każdym razem należy podawać oba nazwiska w odsyłaczu bib­li­ograficznym w tekście.

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (Way, Lev­it­sky, 2006). Tekst tekst tekst tekst tekst.

Jeśli praca ma trzech, czterech lub pię­ciu autorów, należy podać nazwiska wszys­t­kich autorów za pier­wszym razem w odsyłaczu bib­li­ograficznym w tekś­cie, a w kole­jnych odsyłaczach – tylko nazwisko pier­wszego autora wraz ze skrótem „i in.” oraz rokiem.

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (Dia­mond, Fukuyama, Horowitz, Plat­tner, 2014). Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (Dia­mond i in., 2014).

Jeśli praca ma sześ­ciu lub więcej autorów, należy podać nazwisko tylko pier­wszego autora, doda­jąc skrót i in. oraz rok (za każdym razem – zarówno dla pier­wszego, jak i następ­nych odsyłaczy).

Przy­padki szczególne
Jeśli w tekś­cie odwołu­jemy się do prac różnych autorów, którzy mają takie same nazwiska, należy wpisać inic­jały imion tych autorów przy każdym odwoła­niu się do pracy w tekś­cie, nawet jeśli chodzi o inny rok publikacji.

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (C. Beck, 2011). Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (U. Beck, 2013).

Jeśli kilka prac tego samego autora (lub autorów) zostało opub­likowanych w tym samym roku, należy wstawić litery a, b, c itd. po roku pub­likacji (bez spacji między rok­iem a literą).

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst (Carothers, 2007a, 2007b) tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Cytowanie pośred­nie (sec­ondary sources)
Cytowanie pośred­nie doty­czy powoły­wa­nia się na tekst, do którego autor nie miał bezpośred­niego dostępu, a który zna z innej pracy. Powinno być stosowane bardzo oszczęd­nie, np. gdy dana praca jest trudno dostępna lub niedostępna w znanym autorowi języku oraz wtedy, gdy jej nakład został wycz­er­pany.
W tekś­cie należy powołać się na danego autora, ale odsyłacz powinien odnosić się do wtórnego źródła (z którego korzys­tal­iśmy bezpośred­nio) i być poprzedzony przy­imkiem „za:” (z dwukropkiem).

Hans-Georg Gadamer twierdzi, że rozu­mie­nie jest zawsze kon­tek­stowe, ogranic­zone przez uprzedze­nia próbu­ją­cych zrozu­mieć (za: Fuchs, 2001, s. 82).

W bib­li­ografii umieszc­zonej na końcu artykułu powinno się znaleźć źródło wtórne (to, z którego autor korzys­tał), czyli (uwzględ­ni­a­jąc powyższy przykład):

Fuchs, S. (2001). Against essen­tial­ism: A the­ory of cul­ture and soci­ety. Cam­bridge, Mass.: Har­vard Uni­ver­sity Press

Dosłowne przy­taczanie tekstu

Jeśli cytat składa się z mniej niż 40 słów, należy go włączyć w tekst w cudzysłowie. Bezpośred­nio za cytatem należy umieś­cić naw­ias z odsyłaczem bibliograficznym.

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. „Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst” (Tilly, 2003, s. 68). Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Jeśli cytat składa się z 40 lub więcej słów, należy go wydzielić z tek­stu głównego i wyróżnić w oddziel­nym bloku tek­stu (czcionka 11 punk­tów), wcię­tym w sto­sunku do tek­stu głównego, bez uży­cia cudzysłowu. Wcię­cie powinno być iden­ty­czne jak aka­pitu zwykłego tek­stu. Odsyłacz bib­li­ograficzny należy umieś­cić na końcu cytatu, za ostat­nim znakiem interpunkcyjnym.

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst:

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. (Tilly, 2003, s. 135)

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

TABELE I RYSUNKI

Tabele
Należy numerować wszys­tkie tabele i rysunki obecne w pracy cyframi arab­skimi w takiej kole­jności, w jakiej pojaw­iają się za pier­wszym razem w tekś­cie. Zgod­nie z pol­ską ortografią słowa tabela, rysunek użyte w środku zda­nia pisane są małą literą.
Tytuł tabeli zapisy­wany jest kursywą. Po określe­niu Tabela X oraz po tytule nie stawia się kropek.

Tabela 1
Tytuł tabeli

Jeśli tabela zaj­muje więcej niż jedną stronę, należy na każdej stronie powtórzyć nagłówki tabeli i jej kol­umn. Jeśli notatka tabeli lub część tabeli nie mieści się na jed­nej stronie, należy dodać napisy: Ciąg dal­szy tabeli na następ­nej stronie na dole strony i Ciąg dal­szy tabeli z poprzed­niej strony na górze następ­nej strony.

Rysunki
Ter­minem rysunek określane są również: wykresy, schematy, zdję­cia, mapy i inne graficzne przed­staw­ienia infor­ma­cji w pracy.
Pod­pis pod rysunkiem służy jako jego tytuł i zaw­iera zwięzłe wyjaśnie­nie jego zawartości. Pod­pis należy umieś­cić bezpośred­nio pod rysunkiem i oznaczyć wyraże­niem Rysunek X. (zapisanym kursywą) – gdzie X to kole­jne numery rysunków. Po tym określe­niu tytuł rysunku jest pisany czcionką antyk­wową (prosty krój pisma, w odróżnie­niu od pochy­lonej kursywy), w tej samej linii, w której jest określe­nie Rysunek X. Po słowie Rysunek X oraz po jego tytule są staw­iane kropki.
Rysunki są numerowane przy pomocy cyfr arab­s­kich. Jeśli jeden rysunek składa się z kilku odd­ziel­nych części, sposobem na ich oznacze­nie jest wyko­rzys­tanie dodatkowych oznaczeń literowych, np. a, b.

BIBLIOGRAFIA

Pozy­cje należy uporząd­kować w kole­jności alfa­bety­cznej według nazwisk. Prace tego samego autora należy podać w alfa­bety­cznej kole­jności tytułów prac. Jeżeli w pracy nie ma autora (np. praca zbiorowa), wów­czas wprowadzamy do bib­li­ografii, w porządku alfa­bety­cznym, pier­wsze słowo tytułu. Tak też postępu­jemy, kiedy zami­ast autora jest podana np. insty­tucja czy sto­warzysze­nie. Zapis kole­jnych prac wyrównu­jemy do lewego mar­gin­esu bez wcię­cia akapi­towego. Jeśli opis prze­chodzi do następ­nej linii, wów­czas część ta powinna być wcięta.
Cho­ciaż niek­tóre numery tomów książek i cza­sop­ism są zapisane cyframi rzym­skimi, to w opisach bib­li­ograficznych uży­wamy cyfr arabskich.

Schemat zapisu bibliograficznego

Artykuł w cza­sopiśmie, w którym każdy kole­jny numer/zeszyt (issue) w ramach jed­nego rocznika ma osobną numer­ację stron (w każdym zeszy­cie pier­wsza strona opa­tr­zona jest numerem 1):

Nazwisko, X., Nazwisko2, X. Y., Nazwisko3, Z. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Cza­sopisma, nr rocznika (nr zeszytu), strona początku–strona końca.

Artykuł w cza­sopiśmie, w którym kole­jne numery/zeszyty (issues) w ramach jed­nego rocznika nie mają osob­nej numer­acji stron (pier­wsza strona w kole­jnym zeszy­cie opa­tr­zona jest numerem kole­jnym, po ostat­niej stronie w zeszy­cie poprzednim):

Nazwisko, X., Nazwisko2, X. Y., Nazwisko3, Z. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Cza­sopisma, nr rocznika, strona początku–strona końca.

Jeśli artykuł ma numer DOI (Dig­i­tal Object Iden­ti­fier), należy podać go na końcu zapisu bibliograficznego:

Nazwisko, X., Nazwisko2, X. Y. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Cza­sopisma, nr rocznika, strona początku–strona końca. DOI: xxxxx.

Książka:

Nazwisko, X., Nazwisko, X. Y. (rok). Tytuł książki. Miejsce wyda­nia: Wydawnictwo.

Książka napisana pod redakcją:

Nazwisko, X. (red.). (rok). Tytuł książki. Miejsce wyda­nia: Wydawnictwo.

Rozdział w pracy zbiorowej:

Nazwisko, X. (rok). Tytuł rozdzi­ału. W: Y. Nazwisko, B. Nazwisko (red.), Tytuł książki (s. strona początku–strona końca). Miejsce wyda­nia: Wydawnictwo.

Autor kor­po­raty­wny:

Nazwa instytucji/organizacji. (rok). Tytuł. Miejsce wyda­nia: Wydawnictwo.

Akty prawne:

Tytuł aktu prawnego z datą uch­wale­nia (numer Dzi­en­nika Ustaw wraz z pozycją).

Jeśli dany tekst zna­j­duje się na stronie inter­ne­towej i nie jest artykułem w cza­sopiśmie, książką ani rozdzi­ałem w książce, należy podać autora, datę pub­likacji (jeśli jest znana), tytuł, a następ­nie zamieś­cić infor­ma­cje o stronie, skąd został pobrany tekst Pobrane z: adres strony internetowej.

Nazwisko, X. (rok). Tytuł tek­stu. Pobrane z: adres strony internetowej.